56 Oost-Europeanen krijgen tijdelijke plaats op doortrekkersterrein in Drongensesteenweg

Achter de Wiedauwkaai is de verhuizing begonnen van een caravankamp van Oost-Europese Romagezinnen. De groep verblijft al anderhalf jaar op een terrein van De Lijn, maar moest daar weg. De Stad verhuist haar voorlopig naar de Drongensesteenweg.

Met verhuiswagens zijn maandagochtend zes caravans weggehaald uit het kamp bij de Wondelgemse Meersen. 56 Oost-Europeanen, onder wie heel wat kinderen, kamperen sinds de zomer van 2018 op een braakliggend terrein in de Hurstweg, een zijstraat van de Wiedauwkaai. Al hun hebben en houden wordt nu verplaatst naar een officieel doortrekkersterrein op de Drongensesteenweg. Werkers van de Stad hielpen het modderige terrein te ontruimen.

Zwerftocht

Op de Drongensesteenweg mogen de Romagezinnen tot november twee percelen betrekken, tot een ander terrein in de Afrikalaan is klaargemaakt. Daar mogen de Roma drie jaar in containerwoningen verblijven, in afwachting van een duurzame oplossing.

Het was toenmalig SP.A-burgemeester Daniël Termont die in de zomer van 2018 heeft beslist dat de groep tijdelijk achter de Wiedauwkaai mocht blijven staan. De gezinnen zwierven al jaren door de stad en betrokken kraakpanden en allerlei geïmproviseerde kampementen.

“De bedoeling is om de groep begin november naar de Afrikalaan te verhuizen”

Om een einde te maken aan die zwerftocht, werd beslist dat de groep onder strikte regels in het caravan­kamp mocht blijven. Maar ‘tijdelijk’ werd anderhalf jaar en de eigenaar van de grond, De Lijn, wou dat het terrein tegen eind februari werd leeggemaakt. De vervoersmaatschappij wou van de grond een oefenterrein maken maar trok vorige week, twee weken vóór de deadline, haar plannen alsnog in.

Ondertussen had het Gentse stadsbestuur met veel moeite een nieuwe plek gevonden voor de groep, in de Afrikalaan. De families zouden hun caravans moeten achterlaten en in container­woningen trekken. Daar zullen ze strikt worden begeleid naar werk, kunnen ze Nederlandse les volgen en kunnen de kinderen naar school. Maar omdat dat terrein nog lang niet klaar is en De Lijn haar deadline van eind februari niet wou verschuiven, moest een nieuwe ‘tijdelijke’ plek worden gevonden. 

Meer lezen

Hanne (41) gered uit de dakloosheid

“Na tien jaar overleven op straat was ik compleet op”

Op haar achttiende kwam Hanne in Gent aan als veelbelovende kotstudente. Maar door een slechte relatie en drugs belandde ze op de straatstenen. Letterlijk. Tien jaar lang zwierf ze als dakloze rond in Gent. Net voor Hanne definitief zou wegzinken, gooide de Stad haar een reddingsboei toe, in de vorm van een sociaal appartementje. Een moedige getuigenis van een overlever: “Laat je niks wijsmaken: níémand wil op straat slapen.”

“Het is nog altijd een beetje wennen om een dak boven mijn hoofd te hebben.” Hanne zegt het bijna verontschuldigend terwijl ze op de vloer van haar appartementje gaat zitten. Een hardnekkige gewoonte als je tien jaar lang geen stoel hebt gehad. Al die jaren voerde Hanne op straat een dagelijkse overlevingsstrijd. “Toen mijn sociaal assistente vorige zomer zei dat ik in aanmerking kwam voor een eigen woonst, kon ik het niet geloven.”

Hanne is een van de Gentse daklozen die in het kader van een samenwerkingsproject van Stad, OCMW en WoninGent een sociaal appartement kregen toegewezen. Ze betaalt de huur van haar invaliditeitsuitkering.

Het aanbod kwam net op tijd. Dat beseft Hanne heel goed. “Tien jaar op straat leven, is een aanslag op je lichaam. Zeker als je ondertussen 41 bent geworden. De hepatitis B die ik onderweg heb opgeraapt, had zijn sloopwerk volbracht. Vorig jaar ben ik elf kilogram vermagerd. Er waren dagen dat ik te slap was om me in mijn tentje op te richten en een fles water te pakken. Ik was compleet op. Een kantelmoment was toen ik 50 euro stal van een vriend. Ik heb hem dat de volgende dag opgebiecht, maar ik voelde dat ik mijn laatste greintje eigenwaarde aan het verliezen was.”

Meer lezen

GENT

Een nieuwe aanpak die in Finland spectaculaire resultaten oplevert, moet ook in Gent de langdurige dakloosheid wegwerken.

“Hoe zou ik nu iets aan mijn gezondheidsproblemen kunnen doen als ik geen fornuis heb om zelf gezond te koken? Of als ik de hele dag moet zoeken naar een slaapplek?”

Als ex-dakloze weet Hanne (zie hiernaast) waarover ze spreekt. De Stad Gent zit helemaal op haar lijn met het project Housing First. “Het principe daarvan is dat je de dakloze eerst een huurwoning geeft en pas dan aan zijn of haar problemen werkt”, zegt schepen van Wonen Tine Heyse (Groen). “In Finland heeft dat de langdurige dakloosheid weggewerkt. Ook hier willen we op termijn de nachtopvang helemaal afschaffen.”

De eerste resultaten van Housing First zijn veelbelovend. “Van de enkele tientallen langdurig daklozen die in Gent een sociale woning kregen toegewezen, komt 90 procent niet opnieuw op straat terecht”, zegt schepen van Armoedebestrijding Rudy Coddens (SP.A). Gent heeft heel wat ambitie op dit vlak, en is ook trekker van het Europese project ROOF. Samen met negen Europese partnersteden wil de Stad met een huisvestingsgerichte aanpak structurele dakloosheid beëindigen.

De Stad zal tegen 2022 ook elf zogenaamd ‘robuuste woningen’ bouwen in de Hogeweg. Dat zijn kleine, stevige woningen specifiek bedoeld om mensen met een verleden van dakloosheid “opnieuw te leren wonen”.

Gent telt naar schatting 300 tot 500 daklozen en 1.300 unieke bezoekers van de centra voor nachtopvang. Dat aantal is volgens het stadsbestuur nog een onderschatting van het reële probleem.(gn)

Bron Het Nieuwsblad

20 februari 2020

Hier verstoppen de daklozen zich in oude graven. Een jongen van de plantsoenendienst staat in Nijmegen te harken op de begraafplaats aan de Daalseweg en ja, hij bevestigt zonder omhaal wat mijn gids Bernard Kregting zegt: hier slapen ze vaak. Kijk maar, wijst Bernard, die zelf dakloos was, deze grafplaten zijn met de jaren losgeraakt en niet moeilijk te verschuiven.

Beneden aan de rivierkade hebben de bankjes nu metalen beugels in het midden, zodat niemand er meer op kan liggen. Verderop ligt de Waalbrug, waar ’s zomers een dakloze jonge vrouw is te vinden met het verstand van een 12-jarige en de bijnaam Penny Rommel.

Wie als dakloze in de binnenstad nog in een hoekje kruipt, loopt het risico dat dronken jongeren ’s nachts lachend over hem heen pissen. Daarom doen de daklozen op de begraafplaats nu hun kleine macabere dans in het donker. Door de kieren van de graven is een bed van bladeren te zien.

Meer lezen

Vandaag hebben erkende vluchtelingen recht op een retroactieve uitbetaling van het Groeipakket voor de duur van hun asielprocedure. Tijdens deze periode hebben zij al recht op opvang, het zogenaamde ‘bed-bad-brood’. De Vlaamse regering heeft daarom besloten het aanvullend recht op het Groeipakket af te voeren.

Het Vlaamse regeerakkoord omvatte al een afschaffing van het Groeipakket voor asielzoekers tijdens hun asielprocedure, die gemiddeld twaalf maanden duurt. Dat is nu doorgevoerd, na een voorstel van Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V).

Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) kwam eind vorig jaar in opspraak door zijn uitspraken over het retroactieve kindergeld. Hij stelde toen dat een familie asielzoekers daarmee een huis zou kunnen kopen. Dat bleek slechts in heel extreme gevallen waar te zijn, en Jambon gaf toen toe dat hij ‘de commotie fout had ingeschat’.

Met asielzoekers worden hier specifiek de erkende vluchtelingen bedoeld, want andere asielzoekers hebben geen retroactief recht op het Groeipakket. Net als andere asielzoekers zijn vluchtelingen ten laste van de staat en hebben zij tijdens hun asielprocedure recht op opvang in een opvangstructuur, bekend als ‘bed-bad-brood’. Dat wordt federaal voorzien en gaat vooral om zaken in natura, zoals kledij, opvang of begeleiding.

Meer lezen

In heel Europa, inclusief Nederland, groeit het aantal daklozen. Een project dat hoopvolle resultaten boekt, krijgt nauwelijks vervolg. Om een beter beeld te krijgen, tellen Parijs en Berlijn hun daklozen. ‘Hele families in tentjes, dat zag je vroeger niet.’

Door Daan Kool & Sterre Lindhout ( Volkskrant )

DAKLOZENPROBLEEM

ANALYSE

Hoe helpt Europa deze mensen?

Wie in Europese steden om zich heen kijkt, ziet de sporen van mensen die overal wonen maar nergens thuis zijn. Daklozen zijn onderdeel van de stad: hun koepeltentjes in het park, hun diepliggende ogen en hun terugkerende vraag om een ‘kleine bijdrage voor de nachtopvang.’

En ze zijn met steeds meer hier in West-Europa, in landen waar het de afgelopen tien jaar economisch voor de wind ging. Landen met een lage werkloosheid, begrotingsoverschotten, landen die beroemd zijn, of waren, om hun royale sociale vangnetten.

Daklozenkamp in Friedrichshain in Berlijn. Foto Daniel Rosenthal / de Volkskrant

Meer lezen

DAKLOOS AMSTERDAM, BERLIJN EN PARIJS

Portretten uit de wereld van de daklozen

‘Bijna mijn hele uitkering gaat op aan kost en inwoning’

Chahid Aaddi (50) Amsterdam

‘Hoofdzaak is dat je een groep hebt waar je bij hoort’

Anja (33), Berlijn

‘Na de dood van mijn vrouw deed het pijn alleen thuis te zijn’

Thomas (53), Berlijn

‘Als je op straat leeft, zie je van alles’

Tony (25), Parijs

Ik word heel vaak door agenten weggestuurd’

Omar (32), Parijs

‘Het besef dat je dakloos bent, beheerst je gedachten’

Stephan (34), Amsterdam

(Uit De Volkskrant)